Echtheid is de sleutel
Goed nieuws. We denken telkens dat we perfect moeten zijn om ons gezicht niet te verliezen. Blijkt dat anderen juist houden van wat imperfecties!
Aardig wat jaren geleden kwam ik het tegen in een psychologie magazine:
een Amerikaanse presidentskandidaat gooide per ongeluk zijn glas water omver tijdens een speech… en steeg in de peilingen.
Niet dat we een psychologie tijdschrift nodig hebben om dat te kunnen begrijpen. Voelen we ons niet allemaal prettig bij mensen die menselijk zijn?
Mensen die niet bedreigend volmaakt zijn? Mensen aan wie we kunnen relateren. En bij wie we zelf ook een foutje mogen maken.
“We can choose to be perfect and admired or to be real and loved.” – Glennon Doyle Melton
Ik zou zelfs nog een stapje dieper willen gaan.
Want wat als het je lukt een perfect beeld van jezelf te creëren voor de ander?
Dan weet jij deep down dat het maar een imago is. En niet de realiteit. Want natuurlijk ben jij ook maar gewoon een mens, met al je work-in-progress, imperfecties en dingen die je niet eens aan jezelf kan verbeteren.
Zal je je dan werkelijk geliefd voelen wanneer lof en liefde jouw kant op komen?
Of zal je denken aan al jouw tekortkomingen waar de ander nog niet van af weet? En je daardoor juist gestrest en minderwaardig blijven voelen?
Het doet denken aan het karakteristieke proces van mensen die heel graag beroemd, rijk of machtig willen worden. Zodra ze het krijgen, komen ze er vaak achter dat hun nieuwe sociale status het gat binnenin hen niet vult.
Dat gat kan alleen jij dichten.
Door te voelen dat je niet zo perfect hoeft te zijn.
Door aan anderen te laten zien wie je echt bent: de perfecties, imperfecties en al het grijze gebied daartussen in.
Door de liefde binnen te laten die dan naar je toe komt.