Wanneer mensen ontmoeten jouw eenzaamheid niet oplost
Het kan gebeuren dat je je eenzaam voelt, zelfs als je omringt bent door mensen.
En dat is natuurlijk hartstikke naar.
Laten we eens kijken wat er aan de hand zou kunnen zijn, en hoe we een oplossing kunnen vinden.
- Je bent op het verkeerde feest
First things first: Alleen mensen die jou met respect behandelen, zijn jouw tijd en aandacht waard.
Je zal niet de eerste zijn als je opmerkt dat jouw vrienden zich niet als vrienden gedragen, jouw ouders nog steeds jouw grenzen negeren, of jouw collega’s jaloerse streken uithalen.
Mishandeling en/of disrespect zijn no-go’s. Bij die mensen zal je je altijd eenzaam voelen, omdat zij er niet echt zijn mét jou.
Tijd om beter grenzen te stellen. En als ze dat niet willen accepteren… dan tijd voor nieuwe, LIEVE mensen in jouw leven. Dat ben je waard, en je kunt het.
- Je verbindingen zijn niet diep genoeg
Neem John (cliëntnaam gefingeerd). Hij vertelde me over zijn eenzaamheid. Hij had vrienden, een lieve moeder, studiegenoten met wie hij graag samenwerkte… en toch. Dit ging er mis:
Hij vertelde de mensen om hem heen eigenlijk bijna niets over zijn innerlijk leven. Niemand wist van zijn examen-angst. Niemand wist van allerlei andere zware dingen die hij met zich meedroeg.
Ken ik wel. Toen ik een depressieve periode doormaakte, durfde ik daar ook bijna niemand over te vertellen. Bang om een aansteller te worden genoemd. Bang dat ze het af zouden wimpelen als normale puberteits-hormoon-dingetjes.
Ik verloor daardoor steeds meer verbinding met mijn eigen vrienden, familie en … eigenlijk bijna iedereen wel. Want zij leefden plots in een heel andere wereld dan ik.
Als we kwetsbaar durven delen wie we echt zijn en wat we echt doormaken, komen onze werelden samen.
Dan kunnen we elkaar begrijpen, ons gehoord en gezien voelen, en kan er voor ons gezorgd worden.
Twee kanttekeningen:
Niet iedereen is zorgzaam of goed in verdrietige verhalen kunnen aanhoren. Als je normaal gesproken weinig deelt, begin dan eerst voorzichtig met iemand die het veiligste voelt. Gaandeweg leer je wel met wie je wat kan delen.
Mocht je iets zeldzaams hebben meegemaakt waar anderen zich maar moeilijk een voorstelling van kunnen maken, kijk dan eens of je een lotgenotengroep kan vinden. Onze naasten zijn nu eenmaal geen superhumans, maar jouw hart kan alsnog gehoord worden.
- Je bent niet verbonden met jezelf
Niet alleen hoef je je niet eenzaam te voelen in een groep. Je hoeft je doorgaans ook niet eenzaam te voelen als je alleen bent.
Áls je maar een goede band hebt met jezelf.
Als je dat nog niet hebt, is het een proces.
Start je ontdekkingstocht bijvoorbeeld met het gratis Zelfliefde Meditatiealbum.
Hoe confronterend ook, zie je eigen schaduwkanten onder ogen.
Wordt helemaal bekend met jezelf.
Wellicht wil je het een en ander verbeteren aan jezelf:
Heb je dingen gedaan waarvoor je anderen nog verontschuldigingen wilt aanbieden. Of wil je leren geduldiger te zijn met jezelf en anderen. Of wil je een gezonde leefstijl creëren.
En wellicht heb je ook een hoop te leren accepteren aan jezelf:
Dat je fouten hebt gemaakt in het verleden. Dat je op dit moment nog niet zo geduldig bent als je zou willen zijn. Of dat je op dit moment nog niet die gezonde leefstijl hebt die je wel wilt creëren voor de toekomst.
Het is oké. We zijn allemaal work in progress 😉
Heb jij daar de mildheid voor?
En wat voor dingen vind je trouwens leuk om te doen wanneer je alleen bent?
En dan bedoel ik niet de TV aanzetten om juist niet te veel bewust bij jezelf te hoeven zijn.
Ik bedoel: een mooie wandeling in de natuur, een yoga-moment, lekker in bad liggen, of bijvoorbeeld iets creatiefs zoals zingen en schilderen.
- Surprise… het is existentiële eenzaamheid
Je hebt deze filosofische term misschien nog nooit gehoord. Maar je kent het wel:
Het besef dat jij als individu uiteindelijk nooit volledig kan samenvallen met een ander.
Je zal nooit volledig begrepen worden door een ander. Alleen al omdat die ander niet precies dezelfde herinneringen en biologie bij zich draagt als jij.
Voor iedereen is alles net even anders. We zijn allemaal onze eigen wereld. Met eigen gedachten en gevoelens. En er gebeurt constant zoveel in jouw hoofd en hart, dat je niet eens de tijd om dat allemaal aan iemand anders uit te leggen, zelfs áls het in woorden zou kunnen worden uitgedrukt.
We kunnen elkaar alleen maar benaderen. Ons best doen elkaar te ontmoeten. En dan ontstaat er een moment waarop onze werelden elkaar aanraken. Waarop we even, deels, één wereld delen.
Maar gelukkig, “elk voordeel heb een nadeel” 😉
Zonder deze fundamentele afgescheidenheid zouden we geen enkele privacy overhouden. Is het niet ook wel heel prettig, dat anderen jouw gedachten niet horen? En dat ze ál jouw herinneringen en gevoelens kennen?
Dit is hoe ik vrede heb met existentiële eenzaamheid:
- Toch is het mogelijk elkaar te benaderen en genoeg te delen om een héél eind te komen.
- En ondertussen mag jij in de privacy van je eigen geest en hart verkeren.
En jij?
Weet je al waarom jij je eenzaam voelt, zelfs als er mensen om je heen zijn?
Weet je al wat je er aan kan doen?
