Verlies jij jezelf in gedachten, net wanneer het zo mooi is?
Terwijl ik hier zit te schrijven, sneeuwt het. Gelukkig kan ik blind typen. Kan ik schrijven en kijken tegelijk.
In Krakow woonde ik, Polen. Gezegend voelde ik me, met al die sneeuw.
In Nederland voelde ook iedereen zich gezegend. Toen het de laatste tijd sneeuwde.
Ik kreeg deze superschattige foto van mijn zus:
Eén van haar konijnen.
De sneeuw maakt wat los in onze harten. Een stilte. Een verwondering om de schoonheid.
Vandaag geeft het mij het gevoel dat God van ons houdt.
De agnost in mij geloof niet zomaar in God. Maar de romanticus in mij mijmert: God schenkt ons prachtige, miraculeuze natuur.
Ik denk dat het iets universeels is. Dat wij mensen van de natuur houden.
Ook universeel: dat we onszelf weer in gedachten verliezen. Terwijl de schoonheid onder onze neus aan ons voorbij gaat.
Daarom mijn tip:
Ga er soms echt even voor zitten.
Zet je meditatie wekkertje. Terwijl je voor het raam zit en naar de dwarrelende sneeuw kijkt. Terwijl je aan dat meer zit. Terwijl je op die bergtop staat.
Of terwijl je kijkt hoe je dochtertje aan het spelen is.
Hoe de bloemen wuiven in de wind.
Of terwijl je luistert naar muziek.
Schoonheid verdient jouw aandacht.
Dus zet je meditatie wekkertje zodra je aandacht verslapt. (Hoe suf dat ook lijkt.)
En laat je hart volstromen.
