De Schoonheid van het Donker

Ode aan het zwart van de nacht

Ik word er altijd wel blij van: Het feit dat na 21 december de dagen weer langer worden. Het is alsof we collectief dat donker proberen door te komen.

Eerst door feestdagen zoals Halloween, Allerzielen, Sinterklaas, Kerst en Oud- en Nieuw.

En vervolgens door af te kunnen tellen tot het weer lente zal zijn. ‘De dagen worden alweer langer,’ vertellen we onszelf wanneer de wekker gaat en je in het donker uit je bed moet komen.

En dan is het alweer bijna tijd voor sneeuwklokjes en krokussen.

Nog mooier zou natuurlijk zijn als we ook het donker konden waarderen…

Waarom het donker mooi is

Vaak willen we alleen maar dat alles goed gaat, makkelijk is, en dat we ons positief kunnen voelen. Liefst de hele dag door.

Of nou ja, als je er echt over na gaat denken lijkt dat je misschien wel saai.

Of misschien treedt er dan wel gewenning op en geniet je niet eens meer van al dat licht.

Hoe het ook zij, in de perfecte, lichte wereld leven we (nog) niet.

Geregeld krijgen we het donker voor onze kiezen. Lange, koude, donkere nachten in de winter. Tragische ontwikkelingen in onze levens. Of gewoon dagen dat je ‘met het verkeerde been uit bed stapt’.

Daarom bij deze een ode aan dat donker.

Denk eens aan de volgende dingen:

De veilige, donkere haven die we allemaal als ons eerste thuis hebben gehad: de baarmoeder.
De rust van de nacht.
De glans van verdriet. Want kunnen pijn en geraakt worden niet soms heel betekenisvol voelen?
De verkoeling van schaduw op een warme dag
Het mysterie en de intrige die ontstaan wanneer je iets heel graag wilt weten, maar het nog een ‘black box’ voor je is.
Hoe vergankelijkheid en destructie de weg vrijmaken voor weer iets nieuws.
De knusheid van donkere winteravonden. Met warme sokken en een kop thee heerlijk huismussen terwijl het buiten koud en donker is.
Dat het donker ook op een leuke manier spannend kan zijn. (Griezel jij net als ik wel eens lekker weg bij diepzee documentaires?)