Praten of opgeven?

Als mens heb jij jouw eigen leefwereld. Niemand anders weet precies wat jij denkt. En hoe jouw hart zich voelt. En misschien maar goed ook, een stuk privacy binnenin jouw geest. 

Vaak begrijpen we elkaar ook wel heel goed. Wanneer we mooie gesprekken met elkaar hebben bijvoorbeeld. Dan ontmoeten twee leefwerelden elkaar. Jouw leefwereld en die van de ander smelten even samen, overlappen elkaar, of lijken zoveel op elkaar dat het een feest der herkenning is. En dan delen we op dat moment dezelfde ervaring of kennis.

Tot zover alleen maar leuk: privacy én de mogelijkheid tot een echte ontmoeting.

Maar wat nou als twee leefwerelden te verschillend zijn?

Wat als jij bijvoorbeeld een chronische ziekte hebt waarvan anderen zich niet kunnen voorstellen hoe moeilijk het is? (Over chronische ziekte specifiek, later meer). 

Of ook een veelgehoord voorbeeld: Wat als anderen jouw liefde voor spiritualiteit maar gek vinden? Of wat als je (hoog)gevoelig bent en anderen denken dat jij je aanstelt?

We gaan kijken naar twee oplossingen.

Hartverwarmende communicatie

Je zou kunnen zeggen: ‘Wat maakt mij het ook uit?! Dan maar niet.’

Maar waarschijnlijk gaat het je aan het hart. Het is je vader die je niet begrijpt. Jouw beste vriendin. Of jouw collega’s op het werk. Dat zijn relaties die je koestert. Relaties waarvan je wilt genieten, liefst voor nog jaren en jaren.

Laten we dus ten eerste kijken naar wat we zouden kunnen doen om de ander toch ‘aan het luisteren te krijgen’.

Hoe verder twee leefwerelden van elkaar afstaan, hoe moeilijker het is elkaar te begrijpen. Dat punt wil ik ten eerste aanstippen. Een open deur natuurlijk. Minder open deur:

Hoe groter het verschil tussen jullie leefwerelden, hoe moeilijker het is voor de ander om zich in jou in te leven, en hoe meer geduld jullie dus zullen moeten hebben met het proces.

Neem dit de ander niet kwalijk. Volgende keer ben jij het die een ander uren- of jarenlang niet weet te begrijpen. Zelf doe ik er ook wel eens uren over om een concept uit een andere cultuur echt te begrijpen.

Neem het ook jezelf niet kwalijk. Het is een valkuil om direct te concluderen dat je slecht bent in jezelf uitleggen. Maar misschien sta je gewoon voor een communicatieve uitdaging.

Praten. Praten. Praten. Dat helpt.

Maar het gaat natuurlijk ook om de manier waarop je met elkaar praat.

En als er iets is wat ik heb mogen leren van relatiecoaches, therapeuten en mijn eigen levenservaring dan is het wel dit:

Wanneer communicatie spaak loopt, helpt het om heel bewust jouw manier van communiceren zacht en verbindend te maken. En dat kan hard werken zijn, wanneer er emoties bij komen kijken. Maar het is het wel waard.

Een aantal manieren om bij die hartverwarmende communicatie aan te komen:

• Ga niet in de aanval. Bijt gewoon op je tong. Want hoe verleidelijk het ook is de ander de schuld te geven, het zal een contraproductief effect sorteren.
  
  
  
• Haal diep adem en praat vanuit jouw ‘zachtste emoties en liefste verlangens’. Vaak is er geen betere manier om verbinding te krijgen dan jouw kwetsbare gevoelens op tafel te leggen. ‘Ik voel me verdrietig omdat ik me graag verbonden met jou wil voelen, maar ik voel me ongehoord.’
  
  
• Vraag toestemming om jezelf uit te leggen, als dat nodig is.
  
  ‘Ik heb het gevoel dat je mij nog niet helemaal begrijpt. Mag ik het je nog eens met wat meer uitleggen? Zou dit een goed moment zijn?’. En geef de ander ook echt de ruimte ‘nee’ te zeggen, of: ‘Ja, maar laten we dat over een paar uur doen wanneer ik er beter mijn hoofd bij kan houden.’
  
  Zo’n vraag om toestemming kan een hoop weerstand wegnemen bij de ander. Dan praat je niet tegen iemand, maar praat je met iemand.
  
  
• Leg jezelf eens uit op een heel andere manier.
  
  Soms werkt het beter om een brief te schrijven, bijvoorbeeld. Dan kun jij lekker rustig nadenken over de juiste verwoording. En de ander kan het allemaal rustig nog eens nalezen.
  
  Soms zijn het juist al die multi-interpretabele chat berichtjes waardoor je elkaar niet begrijpt, en moet je die ander gewoon eens opbellen.
  
  En soms kan je iets of iemand anders jou laten uitleggen. Weet een ander bijvoorbeeld niet hoe het voor jou is om chronisch ziek te zijn? Misschien brengt een documentaire over die ziekte het wel heel treffend in beeld, en is de ander bereid die documentaire te bekijken.
  
  
• Is de ander bereid het te proberen, maar komen jullie er toch niet uit? Overweeg dan een professional in te schakelen die het gesprek kan faciliteren. Familie therapeuten, relatie coaches en bemiddelaars kunnen heel veel betekenen voor je.

Thuiskomen bij jezelf

Maar wat als die ander niet bereid is te proberen jou te begrijpen? Wat als de ander misschien niet eens echt om de relatie met jou geeft?

In zo’n geval heb jij een keuze te maken. Wil je nog wel in relatie staan met deze persoon? Of doe je daarmee eigenlijk jezelf tekort?

En het kan ook zijn dat de ander jou echt probeert te begrijpen, en het gewoon… Echt. Niet. Lukt.

In beide gevallen nodig ik je uit om thuis te komen bij jezelf.

Wees altijd thuis in jezelf want jij bent de enige die jezelf het allerbeste kent en begrijpt.

Er zijn dingen die gebeuren in de privacy van jouw eigen geest en hart, die je nooit in woorden zal kunnen uitleggen aan een ander. Mooie dingen en ook verdrietige dingen.

Jij bent degene die altijd bij jezelf zal zijn. Elke minuut, elke nacht en elke dag. Dus cultiveer zelfcompassie, zelfliefde, zelfacceptatie, eigenwaarde.

Als zij je niet begrijpen… dan ben je er in ieder nog zelf om jezelf te begrijpen.

Geef jezelf dat luisterende oor en dat compassievolle hart dat je dacht van de ander nodig te hebben.

En kom erachter hoe veel veilige bedding er in jouw eigen ziel schuilt.

Chronische ziekte en onbegrip

Nog even terug naar het voorbeeld van ziekte en onbegrip. Een onderwerp waar heel veel mensen met ernstige ziekte mee worstelen.

Misschien zeggen je vriendinnen wel: ‘Maar je ziet er toch gewoon goed uit? Waarom kan je dan zo weinig?’. Misschien maakt het wel dat jij het gevoel krijgt jezelf te moeten bewijzen. Of jouw ziek zijn te moeten overdrijven zodat anderen maar snappen dat het serieus is. Misschien heb je lang moeten knokken om überhaupt een uitkering voor elkaar te krijgen.

En het is helemaal niet gek als je je uiteindelijk ongezien voelt, en ongeliefd omdat er niet goed genoeg voor jou gezorgd wordt.

Mijn hart gaat naar je uit. Wanneer je erkenning en zorg nodig hebt, verdien je dat, wat mij betreft.

En je bent niet de enige. Dus een extra tip voor jou is om je te verbinden met lotgenoten.

Ook als de ziektes verschillend zijn, loop je alsnog vaak tegen hetzelfde onbegrip van de omgeving aan.

Het doet een mens goed om dan toch erkenning te krijgen. Alleen al voor dat pijnlijke stuk van op onbegrip stuiten in jouw omgeving. Anderen hebben daar ook last van.

En daarnaast kan je ook tips en tricks met elkaar uitwisselen:

• Hoe gaan zij om met dat onbegrip?
  
• Maar ook: Hoe om te gaan met lage energie levels?
   
• Met het feit dat je meer wilt dan je kan? Hoe doe je het dan toch rustig aan?
  
• Hoe kom je het beste momenten van fysieke pijn door?
  
• En nog véél meer…
  
  

Ik hoop dat de 3 tips van hierboven jou veel goeds gaan brengen.