Liefde is moeilijk
Het is waar: Mensen lopen tegen van alles aan in de liefde.
Misschien maak je vaak ruzie met je partner. Vraag je je af of deze persoon wel de juiste keuze is? Of misschien doe en zeg je zelf soms dingen… waar je achteraf spijt van hebt, waar je je achteraf voor schaamt.
Misschien kan je anderen niet vertrouwen. Of niet vergeven. Of het nou gaat over vage kennissen. Of over je eigen vrienden en familie.
Misschien voel je je snel geïntimideerd door collega’s die het allemaal wel zeker lijken te weten. En ga je negatieve feedback het liefste uit de weg.
En dan de grote groepen… waarin je ongemakkelijk begint te zweten zodra je iets wilt zeggen.
Ja, liefde is lastig.
En het lastigste en pijnlijkste van allemaal… is waarschijnlijk nog wel de intieme, romantische liefde.
Juist wanneer het zó dichtbij komt, wordt het het allerergst. Het meest ingewikkeld. En staat er de meeste druk op om het juist wél te laten lukken. Sterker nog: het zou fantastisch moeten zijn!
Jan Geurtz schrijft in zijn boek Verslaafd aan Liefde heel treffend hoe de romantische liefde voor veel mensen de meest ecstatische hoogtepunten in het leven creëert. Maar ook de meest pijnlijke dieptepunten.
Waar ligt het nou aan dat het zo ingewikkeld is?
Hoewel er altijd meerdere antwoorden mogelijk zijn op deze vraag… sluit ik me aan bij wat mijn nichtje (gedragswetenschapper bij jeugd- en opvoedhulp) dit weekend tegen mij zei:
“Hechting is het toverwoord.”
Het is bijna een soort ‘Alle wegen leiden naar Rome’ gevoel.
Telkens weer komen er cliënten mijn praktijk binnen met uiteenlopende problemen. En die blijken dan terug te voeren op hechting.
Wat wordt er met hechting bedoeld?
Hechting gaat over hoe veilig we ons in verbinding voelen met anderen. Kunnen we ons gerust voelen dat de ander het goede met ons voor heeft? En er voor ons is als we hen nodig hebben? En voelen we ons net zo rustig als ze even niet in de buurt zijn?
Vaak gaan de problemen van cliënten met wie ik werk over de relaties met anderen. Bijvoorbeeld:
Bang voor de mening van anderen. Ingewikkelde verstandhoudingen met hun ouders. Mishandeld door een ex. Of een niet-begrepen gevoel van eenzaamheid.
Zelfs wanneer het over de relatie met henzelf gaat (bijvoorbeeld willen leren voor henzelf te kiezen, of henzelf vergeven voor een fout), gaat het uiteindelijk weer over de ander (mag ik dat wel? Of ben ik dan egoïstisch in de ogen van anderen?).
En meestal komen we er dan achter dat dat allemaal al héél vroeg begonnen is. In de kindertijd.
Toen het eigenlijk best gek was dat je vaak niet aan je ouders kon vertellen hoe het echt met je ging. Of toen jouw ouders nog dachten dat al die kritiek behulpzaam zou zijn voor je. Of toen jouw ouders met alle liefde voor je probeerden te zorgen maar door geestesziekten of verslaving of eigen onzekerheid… dit eigenlijk niet goed genoeg konden.
Toen is het al gebeurd. Op de unieke manier van jouw unieke geschiedenis. Toen ben je wat psychologen noemen ‘onveilig gehecht’ geraakt.
Ongeveer de helft van de Nederlanders heeft hier last van.
Dit verklaart waarom sommigen de liefde helemaal niet zó ingewikkeld vinden.
Een ingewikkeld ruzie’tje af en toe is normaal. Maar waarom de een dat uiteindelijk gewoon rustig oplost… en ander hopeloos huilend in bed wil wegkruipen… dat heeft vaak met hechting te maken.
We hebben allemaal aandacht en liefde nodig.
Als je dat niet in de juiste mate en vorm hebt gekregen in je kindertijd, is het later in je leven lastig hier opeens wél op te gaan vertrouwen.
Dan heb je bijvoorbeeld eerder het gevoel aangevallen te worden, dan dat je partner het vast goed bedoelde. Of maak je je druk over of je het allemaal wel goed genoeg doet, alsof je partner je om de haverklap zou veroordelen voor kleine dingetjes. Of je kiest onbedoeld zelfs een partner uit die het inderdaad niet goed voor met je voor heeft, omdat dat is waar je aan gewend bent.
Gelukkig kun je ook weer veilig gehecht raken, blijkt uit studies.
Mijn tips om veilig gehecht te raken kun je teruglezen in mijn artikel ‘6 Tips voor geluk in de de liefde’.
