Wanneer je hart weet wat ze wil, maar verlamd is

Ik daag je uit…

om nu direct 3 bekenden te noemen waarvan je weet dat ze dromen of juist problemen hebben die ze maar niet aangaan. Omdat ze niet of nauwelijks in beweging komen. En al snel afremmen bij elke (mogelijke) beer op de weg. Kijk eens of je 3 voorbeelden kan noemen uit je eigen kennissenkring… en misschien wel inclusief jijzelf?

Gelukt?

Ik denk zelf aan een vriendin die al jaren rondhangt in een voor haar saaie baan. Ik denk aan klanten die ik hoor praten over hun eigen droom om net als ik een eigen praktijk te starten. En het derde voorbeeld gaat over mijzelf, die geef ik je zodadelijk.

Wat houdt ons eigenlijk tegen om ons hart te volgen?

Vaak is het het verlangen om het allemaal in één keer goed te laten gaan. En tegelijkertijd de verlammende angst: wat als ik het niet kan? Wat als ik er niet goed genoeg voor ben om deze droom waar te maken, of dit probleem op te lossen?

Neem het voorbeeld van een eigen praktijk opzetten. Dat kan vragen oproepen zoals: Maar kan ik wel iedereen helpen die naar me toekomt? En kan ik wel klanten vinden? Kan ik er financieel gezien wel van leven?

Terwijl tegelijkertijd…

We allemaal weten dat geen enkele coach of therapeut iedereen kan helpen. En dat het gewoon tijd kost om een cliëntele op te bouwen. We weten allemaal dat ondernemen met vallen en opstaan gaat. 

Jezelf toestaan te vallen, struikelen, ontwikkelen, ontdekken… is juist de weg vooruit. Elke reis begint met de eerste stap. 

Ik ben dol op deze quote van Martin Luther King:

'Als je vertrouwen hebt, hoef je niet de hele trap te zien om de eerste stap te zetten'.

Dat is zeker hoe ik mijn eigen praktijk heb kunnen opbouwen. Met spannende sprongen het diepe in, inclusief…

• Marketing uitprobeersels die me alleen maar duizenden euro’s hebben gekost
• Jarenlange omwegen die me bijna niets opleverden
• Jarenlange studies die me met 50.000 euro studieschuld achterlieten, en waarna ik me nog steeds heb bijgeschoold in praktische methodieken om mijn cliënten goed te kunnen helpen.

Ik heb er totaal geen spijt van. Het was de manier om te komen waar ik nu ben. Uiteindelijk ben ik vervuld, dankbaar en voel ik me rustig omdat ik op mijn juiste pad ben.

En toch kom ook ik de verlammende angst nog steeds wel eens tegen.

Ik heb een persoonlijk voorbeeld voor je. Ik wilde zojuist deze blog gaan schrijven aan jullie. En liep er eerst even lekker op vast.

Ik dacht: maar wat moet er dan in? 

En voor ik het wist… stond ik in de keuken thee te maken, en zat ik op LinkedIn likes te geven aan totaal ongerelateerde projecten van andere mensen. O ja, en nog een paar mailtjes in mijn inbox opruimen. En opeens is het een half uur later. Terwijl ik op het moment totaal geen zeeën van tijd heb om lekker rond te snuffelen totdat ik de precies-kloppende-inspiratie voel.

De waarheid is: ik weet niet wat de beste tekst is voor inspiratie. 

En weet je wat, daar gaat het ook niet om. Dat ik de meest optimale zet doe. Het gaat erom dat ik überhaupt een zet doe.

Weer een reminder aan de gevleugelde uitspraak: 

Perfectie is niet nodig voor succes.

En een reminder om die uitspraak ook in de praktijk te brengen. 

En dus ben ik toch aan deze email gaan zitten. Deze email wordt gewoon wat het wordt. Met de beste kennis en vaardigheden die ik op dit moment heb. En ook met het gebrek aan nog betere kennis en vaardigheden dan ik nu heb.

Loslaten, loslaten, loslaten. 

Maar ook juist: toelaten en ontvangen, wat alleen gebeurt wanneer je een stap durft te zetten, hoe imperfect ook.